Ammer's Blog

Lange dag, lange week, lange maand, lang jaar. Het weekend probeer ik altijd zoveel mogelijk vrij te houden voor leuke dingen, dat wil niet altijd lukken. Soms moet je toch nog een paar uurtjes het lab in, op zaterdag en zondag. Dat vind ik niet zo erg, als sommigen vinden, dat ik dat zou moeten vinden.

Een van de weinige gegarandeerde vrije momenten, voor mij een heilig, vaak rustig of keihard bierdrink moment, zijn de uurtjes die zich spannen tussen vrijdag na het werk en het moment dat ik zaterdag weer op moet staan. Dat laatste kader stel ik meestal niet voor 10 uur diezelfde morgen.

Op moment van schrijven bevind ik me in zo een moment. Ik zet het puntje achter de laatste zin uit het labjournaal. Pak mijn tas, trek mijn jas aan (het is nog fris buiten!), zet de Milestone in music mode, doe het licht uit en sluit de deur achter me. Ah! Vrijheid! Op weg naar huis maak ik een stop bij de Appieheijn, een moment waar we vandaag even met z’n allen stil bij gaan staan.

Want, het is vrijdag, dat betekent dat ik even wat biertjes ga halen om de voorraad aan te vullen. Biertjes geschikt voor consumptie op het balkon tevens wat ‘gezond’ voedsel voor bij het schrijven annex tv kijken. Met een grote smile wandel ik de AH vestiging aan het Eudokiaplein binnen. Elke keer verbaas ik me weer over het verschil met de enige Appie in Wageningen, vooral niet pronken met biologisch en al het goedkope ondefinieerbare half om half om kwart vlees prominent in het zicht.

In mijn hoofd schets ik even snel een boodschappen lijstje wat ongetwijfeld niet meer zal corresponderen met de inhoud van mijn mandje wanneer ik bij de kassa ben aangekomen. In vogelvlucht reis ik de appie door, stufi staat op de rekening dus vooral kopen wat lekker en enigzins verantwoord geproduceerd is. Hup afrekenen, even speuren naar de kassa met de minst verwachte wachttijd. Kassa 5! Geen oude mevrouwtjes in de rij, vlotte kassa dame, kan weinig verkeerd gaan. Een veronderstelling die volkomen juist bleek te zijn. Ik bleek niet de enige te zijn met dit voortschrijdend inzicht. Een wat eruit zag als een 8 jarig meisje, besloot aan te sluiten bij rij 6. Ze zag eruit alsof ze in opdracht van moeders boodschappen moest doen, naja een boodschap, want het enige dat ze op de band legde was een vers stokbroodje. Snel dat stokbroodje afleveren en dan weer buitenspelen moet ze gedacht hebben. Een gedachte waarin ik me helemaal zou kunnen vinden toen ik nog 8 was.

Nou niet dus, want pardoes, uit het niets sprong een verschrompelde vrouw zo voor het meisje! Mevrouw, type; ‘plamuur zal de rimpels nooit doen verdwijnen maar ik blijf volhouden door heel elitair over te komen’, begon haar boodschapjes zo voor het stokbroodje van het meisje te leggen. Als observant van dit geheel, staarde ik lichtelijk verbaasd mevrouw aan. Wellicht een tante/oma/moeder van het meisje? Helaas bleek dit niet het geval toen de een ‘volgende klant aub’ bordje tussen haar booschappen en dat van het meisje plaatste. De verschillen in huidskleur tussen beide dames gaven ook hun bescheide hints. Maar in moderne tijden kan alles, en ik wil niet te snel oordelen. Want zo ben ik.

Nog steeds stomgeslagen door deze bruute actie, vergeet ik, dat ik doordringend aan het staren ben naar het afspelende tafereel. Mevrouw heeft het ook in de gaten, net als het meisje. Beide kijken ze me aan, in beide blikken een andere boodschap verborgen. Mevrouw kijkt me aan, een kille , ‘ik weet dat ik fout zit, maar omdat ik weinig geweten heb en waarschijnlijk een hele rijke, onderdanige man bezit kan ik niet fout zitten’ blik. Het meisje kijkt me ook aan, wist niet precies wat ze wou zeggen maar de vochtige, grote ogen zeiden genoeg.

Guttergut, ik heb er altijd een hekel aan om mijn mond open te trekken, want misinterpretatie van mijn heldere verbale boodschappen ligt altijd op de loer. Bovendien is het fucking vrijdag, is de practische output van mijn experimenten nihiel geweest deze week en heb ik trek in bierrrr. Op voor anderen hoorbare toon, besluit ik het meisje aan te spreken.

‘Zeg meisje, wat mevrouw deed was niet heel aardig. Sterker nog het was onfatsoenlijk’. Vol onbegrip word ik aangestaard door het meisje. Vol woede word ik aangekeken door mevrouw, niet erg, mijn bakkes draait op andermans frustratie. Ik besef dat mijn vinger wijst in de richting van mevrouw, ooo, wat goed van mijn onderbewustzijn, proost! Ik vervolg mijn wijze les ‘Mevrouw is waarschijnlijk heel belangrijk, en daarom mag ze voordringen bij de kassa, vooral als kleine meisjes voor haar staan. Maar weet je wat, aangezien de mensen in mijn rij niet zo belangrijk zijn mag je wel even voor mij komen staan’.

Gegniffel, geforceerde desinteresse en onverschilligheid, ik was niet de enige die dit zag gebeuren.

Ik resumeer mijn reis naar huis, trek een koude Hertog Jan uit de koelkast en tik dit verhaal in word 2007.


Tevens het vermelden waard: Vandaag mijn 1ste beschikking van het Centraal Justitieel Incasso Bureau binnen gekregen. Na correctie blijkt dat ik 4km te hard heb gereden op de A10 ergens in maart. Kosten 23 euro. Ik weet dat er nog een loeier aankomt van 160 (excl. 6 euro administratie kosten) euro voor een ander misdrijf wat ik volkomen onbewust heb gepleegt, verkeerd voorsorten. Ik vergeet vaak dat ik gewoon een die-hard verkeersregel overtreder ben.
Steeds vaker reiken mijn gedachtes naar landen waar ik eerder ben geweest maar niet dit land zijn.